ترامپ چه در سر می پروراند؟!

هر چند سیاست خارجی دشواری های خاص خود را دارد اما فهمیدن آن چه ترامپ در سر می پروراند شاید آن چنان هم دشوار نباشد چون او اساسا زیاد مسائل را در سر نمی پروراند بلکه از دهان می پراند.

به نظر بنده برنامه ی کلی ترامپ برای مقابله با کشورهایی که با آمریکا تقابل دارند، گردن کشی و شاخ و شانه کشیدن به همراه سیاستمداران مشهور جنگ طلبیست که به دور خود جمع کرده است، منتها ابتدا به ساکن هیچ گاه به جنگ فکر نمی کند، آن هم به خاطر هزینه های بالای آن مگر آن که طرف یا طرف هایی چون عربستان یافت شوند که هزینه ی این جنگ را تامین کنند.

در مورد ایران هم به نظر بنده ترامپ می خواهد با خروج عن قریب از برجام، ایران را به سمت خروج از برجام و از سرگیری برنامه ی هسته اش و حتی خروج از ان پی تی بکشاند تا بهانه ی لازم برای موضع گیری و گردن کشی در برابر ایران و همراهی کشورهای موافق با خود بر علیه ایران را بدست بیاورد و در صورت امکان و با برآورد هزینه ها و پیدا کردن تامین کنندگان مالی حمله به ایران، به ایران حمله نماید.
البته با توجه به هزینه های سرسام آور حمله به ایران برای آمریکا و کشورهای هم پیمان آمریکا بسیار بعید است که چنین تصمیمی گرفته شود و یا در صورت گرفته شدن، عملیاتی گردد.

در حقیقت به نظر بنده راهبرد کلی ترامپ این است که ابتدا با شوی سیاسی(که متخصص آن است) و در صورت لزوم با درگیری فیزیکی، البته با هزینه ی دیگران(به دلیل خوی تاجرمآبانه اش)، آمریکا را به اقتدار چند دهه پیشش باز گرداند.

کشورهایی که ترامپ به طور لفظی به تقابل آن ها رفته و احتمالا باز هم خواهد رفت، چین، روسیه، ایران، ونزوئلا، بولیوی، کوبا سوریه و کره شمالی و ... هستند.
مورد آخر که به ظاهر همراه شده است ولی برای بقیه ی کشورها تقابل با آمریکای ترامپ جدیست که ایران در این میان سرسخت ترین است.
به نظر بنده از راهکارهای اساسی ایران برای مقابله با آمریکای ترامپ ابتدا عدم خروج از ان پی تی در صورت خروج از برجام است.
راهکار اساسی دوم هم به نظر بنده افزایش همگرایی سیاسی، نظامی، اقتصادی و ... با کشورهای در تقابل مستقیم با آمریکا به خصوص چین، روسیه، ونزوئلا و کره ی شمالی (در صورت رفع تحریم ها) است.
راهکار اساسی سوم هم به نظر بنده افزایش همکاری های سیاسی، اقتصادی با کشورهای میانه و تاثیر گذاری چون هند، اندونزی، مالزی، ترکیه و ... است تا اولا از زمینه نزدیکی این کشورها به ایران استفاده کرد و به این کشورها در تمام زمینه های ممکن نزدیک تر شد و دوما هزینه ی همراهی این کشورها با آمریکا در مقابله ی احتمالی آتی آمریکا با ایران را افزایش داد.
البته از نظر من مهم ترین راهکار هنوز هم افزایش وحدت داخلی و وحدت کلمه است که تا بحال نیز ما را از تمام پیچ و خم های دشوار عبور داده است.

باید گفت که با همراهی فرانسه و انگلیس با آمریکا در حمله ی موشکی به سوریه و احتمالا تامین هزینه ی آن توسط عربستان و موضع گیری های موافق بیشتر کشورهای غربی در این زمینه و با توجه به جبهه بندی های جدید در شورای امنیت سازمان ملل ظاهرا دو قطبی جدیدی در جهان حال شکل گیریست، از یک سو، آمریکا و انگلیس و فرانسه و کشورهای موافق رویه ی آمریکا در غرب و از دیگر سو، چین و روسیه و ایران و کشورهای موافق این سه کشور در شرق.

یا علی ع